Seychellen & Oeganda
Door: mikeenmerel
03 Februari 2012 | Brazilië, São Paulo
Inmiddels zijn we via een 8 uur durende vlucht van Entebbe naar Dubai, 10 uur wachten op het vliegveld en vervolgens een 15 uur durende vlucht naar Sao Paulo, aangekomen in Brazilië. Maar dit gebeurde er in januari:
De maand begon op de Seychellen. Nadat we geland waren op het hoofdeiland, Mahe, werden we al snel geconfronteerd met het feit dat de Seychellen een stukje duurder is vergeleken met de landen die we de afgelopen 7 maanden hebben bezocht. We moesten voor een taxirit van 10 km maar liefst 30 euro betalen. Euro’s inderdaad, want daar zijn ze op de Seychellen dol op.
Het plan was om te gaan eiland hoppen. Eerst 3 dagen Mahe, vervolgens 2 dagen Praslin en afsluiten met 2 dagen La Digue. Op Mahe hadden we de pech dat het weer niet helemaal mee wilde werken en we dus onze tijd niet op het strand konden doorbrengen. Een Duits koppel in ons guesthouse vroeg of we zin hadden om met hun mee te gaan om een rondje rond het eiland te maken (zij hadden een huurauto). Zo gezegd zo gedaan, hierdoor kregen we een goede indruk van Mahe. De volgende dag besloten we om een hike door een Nationaal Park met ze te maken. Al gauw kregen we de indruk dat het lang geleden was dat er iemand op de smalle paadjes had gelopen aangezien het allemaal wel erg dik bebost was. Goed, nog steeds niet veel van de stranden van de Seychellen gezien dus. Nadat de Duitsers ons hadden afgezet bij de ferry namen we de boot naar Praslin. Dit eiland is een stuk kleiner dan Mahe, waardoor het allemaal net even wat beter toegankelijk is. Het weer was nog steeds niet top, waardoor we besloten op zoek te gaan naar de beroemde ‘Coco de mer’. Een enorme kokosnoot (kan een gewicht bereiken van 30 kilogram!) welke je maar op weinig andere plaatsen in de wereld kunt vinden dan op de Seychellen. Ze zijn er dan ook erg trots op, aangezien zelfs de douane stempel de vorm van de coco heeft. Volgens de reisgidsen kun je de noten-show het beste aanschouwen in het National Park van Vallee de Mai. Na wat rondvragen bij de locals kregen we te horen dat het entree geld voor het park 20 euro per persoon was. Dit vonden we iets te gortig waardoor we besloten (via tip van een local) om naar ‘Glacis noir’ te gaan. Dit is een afslag 50 meter voor de ingang van Vallee de Mai en via een korte hike kun je dan alsnog de enorme noot gaan bekijken…gratis! Wij gingen er met de bus naar toe (is goed te doen en goedkoop) en na een 2 uur durende wandeling stonden we weer op de bus terug te wachten. Dat was even iets minder leuk aangezien de buschauffeur ons tot 2 keer toe (na 1.5 uur wachten begin je dan een beetje gefrustreerd te worden) gewoon aan de kant van de weg liet staan. Wij lieten ons niet vangen door het toerist-betaal-maar-een-dure-taxi-spel en regelden een lift via een Zweeds-Canadees koppel die een wat grotere bestedingsruimte hadden dan wij. Dag 2 op Praslin stond in het teken van een duiktripje. Helaas viel dat een beetje tegen aangezien de visibility niet heel goed was. Die middag namen we de boot naar La Digue. Dit eiland is wat ons betreft zeker het mooiste eiland van de 3. Binnen een uur fiets je van noord naar zuid en er zijn veel rustige plekjes aan het strand waardoor je even lekker kunt relaxen. ’s Avonds besloten we om zonsondergang te gaan bekijken op het strand Anse Severe. Daar zagen we een Seychellois (local) een beetje onhandig zijn vriendin op de foto zetten, waardoor Mike besloot om zijn camera over te nemen en een kleine fotosessie van de twee te maken. Niet wetende dat een half uur later hij voor haar op de knieën ging en zij door haar tranen heen ‘ja’ zei. Ze waren door het dolle heen en Mike besloot om een after-aanzoek shoot te maken waardoor we een glaasje champagne kregen aangeboden. Gratis champagne op de Seychellen, het kan! De volgende ochtend was onze eerste echte stranddag en we besloten naar Anse Source D’argent te gaan. Entree voor het strand is, jawel, 7 euro. Dat hebben wij dus niet betaald. Via de Duitsers op Mahe kwamen we te weten dat je voor het helikopter platform rechts de zee in kunt en na een half uurtje wadlopen kwamen we zonder te betalen aan op het strand. Het water was kraakhelder met veel vissen en het strand was erg mooi met typerende rotsformaties, maar wel met zandvlooien. Na een ochtend luieren besloten we om weer de fiets te nemen naar een ander strand waar we de rest van de middag doorbrachten. Na 2 dagen La Digue vonden we het mooi geweest en namen we de ferry weer terug naar Mahe van waar we de volgende dag naar Entebbe, Oeganda zouden vliegen. Op Mahe was het plan om nog een snorkeltrip te gaan maken, maar aangezien het qua prijs niet veel uitmaakte besloten we om te gaan duiken in het marine park. Gelukkig was dat een succes. We zagen een ongelooflijk mooie koraaltuin met schildpadden, roggen, haaien en vele exotische vissen. Heel erg gaaf!
Als we de Seychellen evalueren dan is eigenlijk het eerste wat in ons opkomt: overrated! De stranden zijn mooi, maar er zitten zandvlooien, er lopen veel straathonden rond (vooral op La Digue) en er ligt veel glas van gebroken bierflesjes op en rond het strand. De prijzen zijn veel en veel te hoog vergeleken met wat je krijgt (o.a. 7 euro entree voor een strand, 20 euro entree voor een park). Verder hebben de locals wat ons betreft echt een Afrikaanse mentaliteit, tenzij je met je portemonnee zwaait natuurlijk.
Na een week op de Seychellen vlogen we via Nairobi door naar Entebbe. Daar werden we van het vliegveld opgepikt en naar Kampala gebracht. De volgende ochtend stapten we op een boda-boda (brommer en ja met z’n 2en achterop) om naar het UWA te gaan om onze gorilla en chimpansee trekking permits te regelen. Nou dachten wij dat het moeilijk was om gorilla permits te regelen aangezien elke website en dus ook de Lonely Planet alle alarmbellen doet rinkelen met de tekst: ‘regel dit ruim ver van te voren’. Niet dus…de mevrouw aan de overkant van het bureau vroeg ons of we morgen misschien al wilden gaan. Dat vonden we iets te kort dag, dus besloten we om 2 dagen later naar Bwindi NP af te reizen om hopelijk de gorillas te gaan mogen zien. Om daar te komen besloten we om een lokale bus te nemen. Bij het station vertelden ze ons dat het 8 uur ging duren om naar Butogota te gaan en vanaf daar moesten we nog een ‘special hire’ (is een taxi, zonder een bordje of sticker met daarop ‘taxi’, dus gewoon een auto) nemen naar het dorpje Buhoma. Wij telden alvast 2 uur bij de busrit op, aangezien de Afrikaanse interpretatie van tijd en afstand nog wel eens afwijkt…goed, nadat we werden aangehouden door de politie, een lekke band hadden gekregen en een kindje naast ons over een paar stoelen had overgegeven kwamen we na 12 uur zowat doorweekt aan in Butogota. Doorweekt? Ja doorweekt, de Oegandezen denken dat ze ziek worden als het raampje open is, dus met 35 graden zit iedereen met winterjassen en mutsen aan in de bus…met het raampje dicht. In Butogota namen we dus een special hire om na nog maar eens een lekke band te krijgen aan te komen in Buhoma. We besloten om daar maar eens het dorpje in te lopen en alle souvenir shopjes (het zijn er ongeveer 20 en ze verkopen allemaal hetzelfde, namelijk: houten gorilla’s) links te laten liggen. In het dorpje kwamen we al gauw een jongen tegen die een beetje Engels sprak. Hij nam ons mee naar een plaats waar ze bier maakten van bananen. Leuk om te zien en de jongen had er plezier in om zijn Engels te oefenen. Vervolgens bezochten we ook de plaatselijke medicijnvrouw die ons haar kruidenassortiment liet zien. Tussen alle souvenirshops in zagen we 2 jonge gasten met hamer en beitel aan het werk. Het bleek dat wij de houten-gorilla-fabriek hadden gevonden. Ze verkochten aan ieder shopje in het dorp gorilla’s, maar gaven ook les aan kleine (wees)kinderen in drama en traditionele dans. We vroegen met een knipoog wanneer we naar de show konden kijken en na 5 minuten werden alle trommels en percussie-instrumenten uit de kast getrokken en stonden er uit het niets zo’n 20 kinderen voor onze neus. Na ruim 2 uur dansen en theater deelden we onze ballonnen uit aan de kids en werd ons eens een keer NIET gevraagd om geld te geven. Daarom besloten we om het dus maar eens een keer wel te doen. De jongens mochten zelf geen geld aan nemen, dus na het invullen van een officieel donatie briefje dropten we wat geld in de daarvoor bestemde box. Dit was een van de weinige keren in Oeganda dat we het idee hadden dat het geld ook daadwerkelijk goed terecht zou komen.
Een paar dagen later stond de trekking op de planning. We hadden in Tanzania al van een Amerikaans meisje gehoord dat de ‘Rushegura’ familie een van de betere gorilla families is, dus we hadden dan ook permits geregeld voor die groep. Na een half uur lopen vertelde onze gids dat de gorilla’s dichtbij waren. Tassen af en camera in de aanslag. In eerste instantie zat er alleen een moeder met haar jong op de grond terwijl de rest van de groep in de boom zat, maar al gauw besloot ook de silverback om eens een kijkje op de grond te komen nemen. Na 10 minuten werden we omringd door 16 gorilla’s, waaronder 3 baby’s. Echt een geweldige ervaring om te zien dat deze machtige dieren zo menselijk zijn. Hoe ze bewegen, maar ook hoe ze omgaan met baby’s en de sociale omgang in de groep. Na een uur (maximaal toegestane tijd) moesten we helaas weer terug naar het kamp en was onze conclusie dat het echt heel veel geld kost om de gorilla’s te mogen bezoeken, maar het is het dubbel en dwars waard! Nu was het een karwei om in Buhoma te komen, maar was het een grotere uitdaging om Buhoma uit te komen. Er waren 2 jongens in het dorp die een auto hadden en die (natuurlijk) een veel te hoge prijs vroegen (100USD) om ons 80 kilometer verderop te droppen. Gelukkig was er een Amerikaans meisje in het kamp die besloot om met ons mee te gaan naar Lake Bunyonyi en die wat contacten had in het dorp. Uiteindelijk werden we 5 uur later, na opnieuw een lekke band, tegen een eerlijke prijs gedropt bij het meer. Aan het vaste land genoten we een dag of 3 van de heerlijke temperatuur (15-20 graden). Daarna namen we een motorboot naar een ‘resort’ op een privé eilandje: Byoona Amagara. We sliepen in onze eigen geodome, dat is een houten koepel zonder deur, met vrij uitzicht op het meer. We hadden al in een eerder stadium besloten om niet naar Murchison Falls en Queen Elisabeth National Park te gaan aangezien we het wildlife (buiten de gorilla’s en chimpansees) gedeelte al gecovered hadden in Tanzania, Namibië en Botswana. Het werd dus relaxen en de batterij opladen voor ons Zuid-Amerika avontuur. Na 2 dagen niks doen gingen we met de post bus (dat is dus inderdaad een bus die de post van A naar B vervoert maar ondertussen ook nog mensen meeneemt), iets duurder maar veel beter geregeld, naar Fort Portal.
In Fort Portal stond de chimpansee trekking op het programma. Met een special hire naar de plaats van bestemming om in een kleine groep het bos van Kibale NP in te duiken. Na, wederom, een half uur vonden we de chimpansees in de boom. Nu waren we bang dat onze tijd (weer max. 1 uur) in zou gaan op het moment dat we de chimps zouden zien, maar de rangers vertelden ons om geduld te hebben. Na een kwartier kwamen ze naar beneden en zijn we ruim 2 uur achter de chimps aangegaan. We hoorden een chimp een boomstam gebruiken als trommel waarop alle anderen fel reageerden. Dat was om aan te geven dat hij genoeg voedsel voor de groep had gevonden. Vergeleken met de gorilla’s zijn deze apen erg energiek waardoor het weer een hele gave ervaring was. Wederom, het kost wat, maar het is het meer dan waard! In Fort Portal verbleven we in het YES Hostel. Dit was echt een schot in de roos. De mensen waren er ongelooflijk vriendelijk, het slapen was goedkoop en het eten was er echt voortreffelijk. Bovendien gaan alle inkomsten naar schoolgeld voor (wees)kinderen wat geregeld wordt door de organisatie die in het gebouw van het hostel zit. We besloten om langer te blijven en onze tijd in Jinja flink in te korten. We huurden fietsen en probeerden 25 kilometer verder bij de kratermeren te komen. Niet gelukt, aangezien de weg verschrikkelijk slecht was en we de stofwolken van voorbij komende auto’s echt niet relaxt vonden. Na 2 uur omgedraaid en bij aankomst in het hostel maar meteen een taxi naar de meren geregeld voor de volgende dag. Poging 2 was een succes. We bezochten Lake Nkuruba en Lake Kifiruka om vervolgens met een gids opzoek te gaan ‘het’ volcanic hole. Dit is een krater geslagen door vulkanische activiteit en waar vogels en zelfs vliegtuigen niet overheen kunnen vliegen door de magnetische aantrekkingskracht. We moesten afdalen langs glibberige paadjes en kwamen wel heel dicht bij de afgrond, maar onze gids maakte alles goed met zijn verhalen over het gat en de agrarische ontwikkelingen in het vruchtbare gebied.
Nadat we onze boeken uit hadden en dus wederom een paar dagen relaxen ging de trip weer verder via 1 nacht in Kampala naar het raft-paradijs aan de Nijl: Jinja. Daar werd al snel duidelijk dat het een enorme toeristen hub is. De groepen Amerikanen zaten bij onze aankomst al klaar om de kater van de vorige avond te verdrinken in het Nijl water. Met een man of 30 gingen we in groepen van 6 de Nijl op. Onze groep bestond uit 5 vrouwen en Mike. Waardoor Mike 5x zo hard mocht peddelen ;-). Uiteindelijk waren we maar 3 keer uit de boot geslingerd en kwamen we na een dag hard lachen en een prima maaltijd weer terug aan in Jinja. Het raften was top! Na nog een dag Jinja vertrokken we richting Entebbe om daar ‘te wachten’ op onze vlucht naar Brazilië.
Als we terugkijken op Oeganda zullen we de natuur daar niet snel vergeten. Het is er ontzettend groen en met de gorilla’s en de chimps heeft het land zoveel te bieden. Wat we wel eerlijk moeten bekennen is dat de bedelmentaliteit en het uitmelken van toeristen echt enorm irritant was en iedere dag nadrukkelijk aanwezig was. Het zijn niet de mensen die het geld nodig hebben die om geld vragen, maar de mensen die wel iedere dag een fatsoenlijke maaltijd naar binnen werken en een paar schoenen aan hun voeten hebben. De kinderen leren op school dat het niet goed is om te bedelen, maar vervolgens leren ze maar een Engelse zin: ‘give me MY money’. Treurig, maar wel typerend voor een land dat 50 jaar onafhankelijk is en waarvan ruim 50% van het jaarlijkse overheidsbudget gesponsord wordt door het buitenland. Om maar niet over corruptie te spreken.
Na een lange reis zitten wij nu dus in Sao Paulo en hebben we heel veel zin in ons Zuid-Amerika avontuur! Nog 4 maanden te gaan en dan…dan komen we heel misschien naar huis ;).
Veel plezier met sneeuwhappen iedereen!
Groetjes, M&M
Do’s
Seychellen
Mahe: guesthouse ‘The Beach house’
Duiken met Blue Sea Divers in het Marine Park
Praslin: Rosemary’s guesthouse
Ga naar Glacis Noir ipv Vallee de Mai
Eten bij Luca. Erg goedkoop.
La Digue: Vanilla Guesthouse
Fiets huren en via de zee naar Anse Source D’Argent gaan.
Er is een grote supermarkt vlakbij de ferry dock. Prima als je zelf wil koken.
Uganda
De gorilla’s en de chimps bezoeken!
Ga eens langs bij de Bwindi Actors Group in Buhoma. Zij zullen je zo een showtje weggeven met alle plaatselijke kindjes.
Hostel Kalebas bij Lake Bunyonyi. Eten bij Lake Bunyonyi Overland resort.
Neem in Geodome bij Byoona Amagara. Het eten is er overigens ook echt goed!
De post bus gebruiken als openbaar vervoer optie.
Verblijven in het YES hostel in Fort Portal. Er is maar 1 ‘double’ beschikbaar, de rest zijn stapelbedden. Maar aangezien het zo groot is, heb je vaak de hele kamer voor jezelf. Florence kan voortreffelijk koken. Een aanrader zijn de frietjes met vegetable curry en fish fingers. Ga ook eens met haar naar de markt en laat haar wat passion fruit kopen (geef haar 1000 Usch en je krijgt 10-12 passion fruits). Ze heeft ook het nummer van Steven, een betrouwbare special hire.
Een bezoek brengen aan de crater lakes en een gids regelen via het Lake Kifiruka Eco Camp (vraag naar Noah).
Raften met Nile River Explorers. Allemaal goed geregeld. De accommodatie viel een beetje tegen, maar er zijn genoeg guesthouses en hotels in het stadje. Tip: doe een longsleeve aan tijdens het raften.
US Dollars meenemen vanuit Nederland voor je permits!
Don’ts
Seychellen
Wat ons betreft, ga alleen naar de Seychellen als je budget ruim genoeg is om binnen de muren van je resort te blijven.
Uganda
Geld geven aan mensen die erom vragen. Je stimuleert op deze manier bedelen.
Ander openbaar vervoer dan de post bus is geen aanrader.
Denken dat Uganda heel goedkoop is. Even een opsomming:
Gorilla trekking: 500 USD
Chimp trekking: 150 USD (en dus geen 90 USD zoals in de Lonely Planet staat)
Murchison falls (niet gedaan): minimaal 250 USD voor 2 nachten, 3 dagen @ Red Chili Backpackers
De afstanden in Oeganda lijken mee te vallen, maar de wegen zijn heel slecht waardoor het echt lang duurt om van A naar B te komen.
Foto’s:
https://picasaweb.google.com/106276216120960579753/SeychellenEnOeganda?authkey=Gv1sRgCJbfyuS3n-ajUg#
De maand begon op de Seychellen. Nadat we geland waren op het hoofdeiland, Mahe, werden we al snel geconfronteerd met het feit dat de Seychellen een stukje duurder is vergeleken met de landen die we de afgelopen 7 maanden hebben bezocht. We moesten voor een taxirit van 10 km maar liefst 30 euro betalen. Euro’s inderdaad, want daar zijn ze op de Seychellen dol op.
Het plan was om te gaan eiland hoppen. Eerst 3 dagen Mahe, vervolgens 2 dagen Praslin en afsluiten met 2 dagen La Digue. Op Mahe hadden we de pech dat het weer niet helemaal mee wilde werken en we dus onze tijd niet op het strand konden doorbrengen. Een Duits koppel in ons guesthouse vroeg of we zin hadden om met hun mee te gaan om een rondje rond het eiland te maken (zij hadden een huurauto). Zo gezegd zo gedaan, hierdoor kregen we een goede indruk van Mahe. De volgende dag besloten we om een hike door een Nationaal Park met ze te maken. Al gauw kregen we de indruk dat het lang geleden was dat er iemand op de smalle paadjes had gelopen aangezien het allemaal wel erg dik bebost was. Goed, nog steeds niet veel van de stranden van de Seychellen gezien dus. Nadat de Duitsers ons hadden afgezet bij de ferry namen we de boot naar Praslin. Dit eiland is een stuk kleiner dan Mahe, waardoor het allemaal net even wat beter toegankelijk is. Het weer was nog steeds niet top, waardoor we besloten op zoek te gaan naar de beroemde ‘Coco de mer’. Een enorme kokosnoot (kan een gewicht bereiken van 30 kilogram!) welke je maar op weinig andere plaatsen in de wereld kunt vinden dan op de Seychellen. Ze zijn er dan ook erg trots op, aangezien zelfs de douane stempel de vorm van de coco heeft. Volgens de reisgidsen kun je de noten-show het beste aanschouwen in het National Park van Vallee de Mai. Na wat rondvragen bij de locals kregen we te horen dat het entree geld voor het park 20 euro per persoon was. Dit vonden we iets te gortig waardoor we besloten (via tip van een local) om naar ‘Glacis noir’ te gaan. Dit is een afslag 50 meter voor de ingang van Vallee de Mai en via een korte hike kun je dan alsnog de enorme noot gaan bekijken…gratis! Wij gingen er met de bus naar toe (is goed te doen en goedkoop) en na een 2 uur durende wandeling stonden we weer op de bus terug te wachten. Dat was even iets minder leuk aangezien de buschauffeur ons tot 2 keer toe (na 1.5 uur wachten begin je dan een beetje gefrustreerd te worden) gewoon aan de kant van de weg liet staan. Wij lieten ons niet vangen door het toerist-betaal-maar-een-dure-taxi-spel en regelden een lift via een Zweeds-Canadees koppel die een wat grotere bestedingsruimte hadden dan wij. Dag 2 op Praslin stond in het teken van een duiktripje. Helaas viel dat een beetje tegen aangezien de visibility niet heel goed was. Die middag namen we de boot naar La Digue. Dit eiland is wat ons betreft zeker het mooiste eiland van de 3. Binnen een uur fiets je van noord naar zuid en er zijn veel rustige plekjes aan het strand waardoor je even lekker kunt relaxen. ’s Avonds besloten we om zonsondergang te gaan bekijken op het strand Anse Severe. Daar zagen we een Seychellois (local) een beetje onhandig zijn vriendin op de foto zetten, waardoor Mike besloot om zijn camera over te nemen en een kleine fotosessie van de twee te maken. Niet wetende dat een half uur later hij voor haar op de knieën ging en zij door haar tranen heen ‘ja’ zei. Ze waren door het dolle heen en Mike besloot om een after-aanzoek shoot te maken waardoor we een glaasje champagne kregen aangeboden. Gratis champagne op de Seychellen, het kan! De volgende ochtend was onze eerste echte stranddag en we besloten naar Anse Source D’argent te gaan. Entree voor het strand is, jawel, 7 euro. Dat hebben wij dus niet betaald. Via de Duitsers op Mahe kwamen we te weten dat je voor het helikopter platform rechts de zee in kunt en na een half uurtje wadlopen kwamen we zonder te betalen aan op het strand. Het water was kraakhelder met veel vissen en het strand was erg mooi met typerende rotsformaties, maar wel met zandvlooien. Na een ochtend luieren besloten we om weer de fiets te nemen naar een ander strand waar we de rest van de middag doorbrachten. Na 2 dagen La Digue vonden we het mooi geweest en namen we de ferry weer terug naar Mahe van waar we de volgende dag naar Entebbe, Oeganda zouden vliegen. Op Mahe was het plan om nog een snorkeltrip te gaan maken, maar aangezien het qua prijs niet veel uitmaakte besloten we om te gaan duiken in het marine park. Gelukkig was dat een succes. We zagen een ongelooflijk mooie koraaltuin met schildpadden, roggen, haaien en vele exotische vissen. Heel erg gaaf!
Als we de Seychellen evalueren dan is eigenlijk het eerste wat in ons opkomt: overrated! De stranden zijn mooi, maar er zitten zandvlooien, er lopen veel straathonden rond (vooral op La Digue) en er ligt veel glas van gebroken bierflesjes op en rond het strand. De prijzen zijn veel en veel te hoog vergeleken met wat je krijgt (o.a. 7 euro entree voor een strand, 20 euro entree voor een park). Verder hebben de locals wat ons betreft echt een Afrikaanse mentaliteit, tenzij je met je portemonnee zwaait natuurlijk.
Na een week op de Seychellen vlogen we via Nairobi door naar Entebbe. Daar werden we van het vliegveld opgepikt en naar Kampala gebracht. De volgende ochtend stapten we op een boda-boda (brommer en ja met z’n 2en achterop) om naar het UWA te gaan om onze gorilla en chimpansee trekking permits te regelen. Nou dachten wij dat het moeilijk was om gorilla permits te regelen aangezien elke website en dus ook de Lonely Planet alle alarmbellen doet rinkelen met de tekst: ‘regel dit ruim ver van te voren’. Niet dus…de mevrouw aan de overkant van het bureau vroeg ons of we morgen misschien al wilden gaan. Dat vonden we iets te kort dag, dus besloten we om 2 dagen later naar Bwindi NP af te reizen om hopelijk de gorillas te gaan mogen zien. Om daar te komen besloten we om een lokale bus te nemen. Bij het station vertelden ze ons dat het 8 uur ging duren om naar Butogota te gaan en vanaf daar moesten we nog een ‘special hire’ (is een taxi, zonder een bordje of sticker met daarop ‘taxi’, dus gewoon een auto) nemen naar het dorpje Buhoma. Wij telden alvast 2 uur bij de busrit op, aangezien de Afrikaanse interpretatie van tijd en afstand nog wel eens afwijkt…goed, nadat we werden aangehouden door de politie, een lekke band hadden gekregen en een kindje naast ons over een paar stoelen had overgegeven kwamen we na 12 uur zowat doorweekt aan in Butogota. Doorweekt? Ja doorweekt, de Oegandezen denken dat ze ziek worden als het raampje open is, dus met 35 graden zit iedereen met winterjassen en mutsen aan in de bus…met het raampje dicht. In Butogota namen we dus een special hire om na nog maar eens een lekke band te krijgen aan te komen in Buhoma. We besloten om daar maar eens het dorpje in te lopen en alle souvenir shopjes (het zijn er ongeveer 20 en ze verkopen allemaal hetzelfde, namelijk: houten gorilla’s) links te laten liggen. In het dorpje kwamen we al gauw een jongen tegen die een beetje Engels sprak. Hij nam ons mee naar een plaats waar ze bier maakten van bananen. Leuk om te zien en de jongen had er plezier in om zijn Engels te oefenen. Vervolgens bezochten we ook de plaatselijke medicijnvrouw die ons haar kruidenassortiment liet zien. Tussen alle souvenirshops in zagen we 2 jonge gasten met hamer en beitel aan het werk. Het bleek dat wij de houten-gorilla-fabriek hadden gevonden. Ze verkochten aan ieder shopje in het dorp gorilla’s, maar gaven ook les aan kleine (wees)kinderen in drama en traditionele dans. We vroegen met een knipoog wanneer we naar de show konden kijken en na 5 minuten werden alle trommels en percussie-instrumenten uit de kast getrokken en stonden er uit het niets zo’n 20 kinderen voor onze neus. Na ruim 2 uur dansen en theater deelden we onze ballonnen uit aan de kids en werd ons eens een keer NIET gevraagd om geld te geven. Daarom besloten we om het dus maar eens een keer wel te doen. De jongens mochten zelf geen geld aan nemen, dus na het invullen van een officieel donatie briefje dropten we wat geld in de daarvoor bestemde box. Dit was een van de weinige keren in Oeganda dat we het idee hadden dat het geld ook daadwerkelijk goed terecht zou komen.
Een paar dagen later stond de trekking op de planning. We hadden in Tanzania al van een Amerikaans meisje gehoord dat de ‘Rushegura’ familie een van de betere gorilla families is, dus we hadden dan ook permits geregeld voor die groep. Na een half uur lopen vertelde onze gids dat de gorilla’s dichtbij waren. Tassen af en camera in de aanslag. In eerste instantie zat er alleen een moeder met haar jong op de grond terwijl de rest van de groep in de boom zat, maar al gauw besloot ook de silverback om eens een kijkje op de grond te komen nemen. Na 10 minuten werden we omringd door 16 gorilla’s, waaronder 3 baby’s. Echt een geweldige ervaring om te zien dat deze machtige dieren zo menselijk zijn. Hoe ze bewegen, maar ook hoe ze omgaan met baby’s en de sociale omgang in de groep. Na een uur (maximaal toegestane tijd) moesten we helaas weer terug naar het kamp en was onze conclusie dat het echt heel veel geld kost om de gorilla’s te mogen bezoeken, maar het is het dubbel en dwars waard! Nu was het een karwei om in Buhoma te komen, maar was het een grotere uitdaging om Buhoma uit te komen. Er waren 2 jongens in het dorp die een auto hadden en die (natuurlijk) een veel te hoge prijs vroegen (100USD) om ons 80 kilometer verderop te droppen. Gelukkig was er een Amerikaans meisje in het kamp die besloot om met ons mee te gaan naar Lake Bunyonyi en die wat contacten had in het dorp. Uiteindelijk werden we 5 uur later, na opnieuw een lekke band, tegen een eerlijke prijs gedropt bij het meer. Aan het vaste land genoten we een dag of 3 van de heerlijke temperatuur (15-20 graden). Daarna namen we een motorboot naar een ‘resort’ op een privé eilandje: Byoona Amagara. We sliepen in onze eigen geodome, dat is een houten koepel zonder deur, met vrij uitzicht op het meer. We hadden al in een eerder stadium besloten om niet naar Murchison Falls en Queen Elisabeth National Park te gaan aangezien we het wildlife (buiten de gorilla’s en chimpansees) gedeelte al gecovered hadden in Tanzania, Namibië en Botswana. Het werd dus relaxen en de batterij opladen voor ons Zuid-Amerika avontuur. Na 2 dagen niks doen gingen we met de post bus (dat is dus inderdaad een bus die de post van A naar B vervoert maar ondertussen ook nog mensen meeneemt), iets duurder maar veel beter geregeld, naar Fort Portal.
In Fort Portal stond de chimpansee trekking op het programma. Met een special hire naar de plaats van bestemming om in een kleine groep het bos van Kibale NP in te duiken. Na, wederom, een half uur vonden we de chimpansees in de boom. Nu waren we bang dat onze tijd (weer max. 1 uur) in zou gaan op het moment dat we de chimps zouden zien, maar de rangers vertelden ons om geduld te hebben. Na een kwartier kwamen ze naar beneden en zijn we ruim 2 uur achter de chimps aangegaan. We hoorden een chimp een boomstam gebruiken als trommel waarop alle anderen fel reageerden. Dat was om aan te geven dat hij genoeg voedsel voor de groep had gevonden. Vergeleken met de gorilla’s zijn deze apen erg energiek waardoor het weer een hele gave ervaring was. Wederom, het kost wat, maar het is het meer dan waard! In Fort Portal verbleven we in het YES Hostel. Dit was echt een schot in de roos. De mensen waren er ongelooflijk vriendelijk, het slapen was goedkoop en het eten was er echt voortreffelijk. Bovendien gaan alle inkomsten naar schoolgeld voor (wees)kinderen wat geregeld wordt door de organisatie die in het gebouw van het hostel zit. We besloten om langer te blijven en onze tijd in Jinja flink in te korten. We huurden fietsen en probeerden 25 kilometer verder bij de kratermeren te komen. Niet gelukt, aangezien de weg verschrikkelijk slecht was en we de stofwolken van voorbij komende auto’s echt niet relaxt vonden. Na 2 uur omgedraaid en bij aankomst in het hostel maar meteen een taxi naar de meren geregeld voor de volgende dag. Poging 2 was een succes. We bezochten Lake Nkuruba en Lake Kifiruka om vervolgens met een gids opzoek te gaan ‘het’ volcanic hole. Dit is een krater geslagen door vulkanische activiteit en waar vogels en zelfs vliegtuigen niet overheen kunnen vliegen door de magnetische aantrekkingskracht. We moesten afdalen langs glibberige paadjes en kwamen wel heel dicht bij de afgrond, maar onze gids maakte alles goed met zijn verhalen over het gat en de agrarische ontwikkelingen in het vruchtbare gebied.
Nadat we onze boeken uit hadden en dus wederom een paar dagen relaxen ging de trip weer verder via 1 nacht in Kampala naar het raft-paradijs aan de Nijl: Jinja. Daar werd al snel duidelijk dat het een enorme toeristen hub is. De groepen Amerikanen zaten bij onze aankomst al klaar om de kater van de vorige avond te verdrinken in het Nijl water. Met een man of 30 gingen we in groepen van 6 de Nijl op. Onze groep bestond uit 5 vrouwen en Mike. Waardoor Mike 5x zo hard mocht peddelen ;-). Uiteindelijk waren we maar 3 keer uit de boot geslingerd en kwamen we na een dag hard lachen en een prima maaltijd weer terug aan in Jinja. Het raften was top! Na nog een dag Jinja vertrokken we richting Entebbe om daar ‘te wachten’ op onze vlucht naar Brazilië.
Als we terugkijken op Oeganda zullen we de natuur daar niet snel vergeten. Het is er ontzettend groen en met de gorilla’s en de chimps heeft het land zoveel te bieden. Wat we wel eerlijk moeten bekennen is dat de bedelmentaliteit en het uitmelken van toeristen echt enorm irritant was en iedere dag nadrukkelijk aanwezig was. Het zijn niet de mensen die het geld nodig hebben die om geld vragen, maar de mensen die wel iedere dag een fatsoenlijke maaltijd naar binnen werken en een paar schoenen aan hun voeten hebben. De kinderen leren op school dat het niet goed is om te bedelen, maar vervolgens leren ze maar een Engelse zin: ‘give me MY money’. Treurig, maar wel typerend voor een land dat 50 jaar onafhankelijk is en waarvan ruim 50% van het jaarlijkse overheidsbudget gesponsord wordt door het buitenland. Om maar niet over corruptie te spreken.
Na een lange reis zitten wij nu dus in Sao Paulo en hebben we heel veel zin in ons Zuid-Amerika avontuur! Nog 4 maanden te gaan en dan…dan komen we heel misschien naar huis ;).
Veel plezier met sneeuwhappen iedereen!
Groetjes, M&M
Do’s
Seychellen
Mahe: guesthouse ‘The Beach house’
Duiken met Blue Sea Divers in het Marine Park
Praslin: Rosemary’s guesthouse
Ga naar Glacis Noir ipv Vallee de Mai
Eten bij Luca. Erg goedkoop.
La Digue: Vanilla Guesthouse
Fiets huren en via de zee naar Anse Source D’Argent gaan.
Er is een grote supermarkt vlakbij de ferry dock. Prima als je zelf wil koken.
Uganda
De gorilla’s en de chimps bezoeken!
Ga eens langs bij de Bwindi Actors Group in Buhoma. Zij zullen je zo een showtje weggeven met alle plaatselijke kindjes.
Hostel Kalebas bij Lake Bunyonyi. Eten bij Lake Bunyonyi Overland resort.
Neem in Geodome bij Byoona Amagara. Het eten is er overigens ook echt goed!
De post bus gebruiken als openbaar vervoer optie.
Verblijven in het YES hostel in Fort Portal. Er is maar 1 ‘double’ beschikbaar, de rest zijn stapelbedden. Maar aangezien het zo groot is, heb je vaak de hele kamer voor jezelf. Florence kan voortreffelijk koken. Een aanrader zijn de frietjes met vegetable curry en fish fingers. Ga ook eens met haar naar de markt en laat haar wat passion fruit kopen (geef haar 1000 Usch en je krijgt 10-12 passion fruits). Ze heeft ook het nummer van Steven, een betrouwbare special hire.
Een bezoek brengen aan de crater lakes en een gids regelen via het Lake Kifiruka Eco Camp (vraag naar Noah).
Raften met Nile River Explorers. Allemaal goed geregeld. De accommodatie viel een beetje tegen, maar er zijn genoeg guesthouses en hotels in het stadje. Tip: doe een longsleeve aan tijdens het raften.
US Dollars meenemen vanuit Nederland voor je permits!
Don’ts
Seychellen
Wat ons betreft, ga alleen naar de Seychellen als je budget ruim genoeg is om binnen de muren van je resort te blijven.
Uganda
Geld geven aan mensen die erom vragen. Je stimuleert op deze manier bedelen.
Ander openbaar vervoer dan de post bus is geen aanrader.
Denken dat Uganda heel goedkoop is. Even een opsomming:
Gorilla trekking: 500 USD
Chimp trekking: 150 USD (en dus geen 90 USD zoals in de Lonely Planet staat)
Murchison falls (niet gedaan): minimaal 250 USD voor 2 nachten, 3 dagen @ Red Chili Backpackers
De afstanden in Oeganda lijken mee te vallen, maar de wegen zijn heel slecht waardoor het echt lang duurt om van A naar B te komen.
Foto’s:
https://picasaweb.google.com/106276216120960579753/SeychellenEnOeganda?authkey=Gv1sRgCJbfyuS3n-ajUg#
-
03 Februari 2012 - 21:37
Mama/Jule:
Lieve kinderen, wat heerlijk om jullie weer te zien! Op naar het nieuwe continent.
Francis Bacon heeft ooit gzegd:
"Als je jong bent is reizen een deel van je opvoeding, als je ouder bent is het een deel van je ervaring".
Geniet ze! Liefs mam -
04 Februari 2012 - 09:25
Lotje:
Hey Mike en Merel,
super verhaal weer! Robert en ik vliegen 24 maart naar Oeganda. We gaan jullie tips zeker goed gebruiken! Heel veel plezier in Brazil! Wat een topreis maken jullie...!
x Lotje -
04 Februari 2012 - 10:14
Fleur:
Wauw! Vooral om die gorilla's en apen in het wild te zien! Gaaf!!
Xx -
04 Februari 2012 - 10:55
Gerwin:
Hey Mike en Merel,
Super leuk om elke keer die verhalen te lezen. Wat een mooie momenten!! Mooie foto's, speciaal die van de gorilla's, de gibbons en de foto's van Uganda.
Geniet ervan!! -
04 Februari 2012 - 10:56
Jordy:
Wowzers, die gorilla's! Zo jaloers, dat staat al een tijdje op mijn lijstje (kijk mij eens rijmen). Goed om te lezen wat jullie allemaal doen, erg inspirerend. Vlieg ook nog even langs Dublin op de terugweg? ;) -
04 Februari 2012 - 17:45
Marie-José En Herman:
Hallo lieve Merel en Mike , ontzettend leuk om zo'n prachtig hoofdstuk weer eens te lezen van jullie wereldreis ! Op dit moment genieten we hier in Breda van de heerlijke sneeuw ! Je Opa hebben wij gisteren ( vrijdag ) en vandaag een bezoekje gebracht, en jullie vinden hetr beslist leuk om te horen, dat het heel goed met hem gaat . Gelukkig gaat jullie Opa alleen maar op pad als een van ons erbij is, want niet elke stoep is goed geveegd en het vriest nu ongeveer 10 graden, zodat het op sommige plaatsen "spekglad " is !
Herman en ik wensen jullie nog heel veel plezier !
veel liefs van Marie-José en Herman -
04 Februari 2012 - 20:14
Tante Irma:
Wat een ongelooflijk mooie foto's en een duidelijk uitgebreid reisverslag. Hoop dat Brazilië jullie net zoveel plezier en mooie foto's brengt.Geniet ervan, maar wees voorzichtig daar!
Groetjes en liefs -
05 Februari 2012 - 09:44
Els Coppens:
Met een spierwit landschap voor mij ,stuur ik deze maIL. Het is hier
-10°,ijskoud!! Schitterend wat jullie allemaal zien en meemaken.
Geniet verder!!
Ik vertrek 17 maart op zending naar Oost-Congo. In september gaan we op reis met het gezin naar Congo- Rwanda en gaan daar oa de gorilla's.
zien. dikke x -
05 Februari 2012 - 10:17
Yvonne:
hallo lieve Mike en merel,
wederom een fantastisch verhaal van een prachtige reis met veel ervaringen . Geniet van de laatste 4 maanden
liefs Yvonne -
05 Februari 2012 - 14:11
Marjan:
Hoi Mike en Merel,
fijn weer wat van jullie te lezen en te horen dat het erg goed gaat. Ik blijf jaloers op jullie avonturiers!!
Wel verbazend dat de euro ook daar is doorgekomen!!
Geniet nog heel veel, want de langste tijd zit er al weer op (en voor je het weet zijn jullie weer in Roosendaal!?)
x Marjan -
05 Februari 2012 - 16:11
Els Ongena:
hey mereltje, wat 'n prachtige foto's weeral.dit is echt wel iets dat je nooit meer van je leven vergeet.Wil je nog wel terugkomen?'k hoop voor ons van wel, want ik mis je wel wat .
geniet nog maar ten volle,
dikke kus els -
05 Februari 2012 - 21:35
Gretine:
Wat een mooie verhalen en prachtige foto´s die voor zich spreken.
Fijn om te lezen dat jullie het zo naar jullie zin hebben. En inderdaad een jaar is dan toch wel snel voorbij. Geniet nog met volle teugen. -
06 Februari 2012 - 07:44
Mie:
Hoi Merel,
Je geniet er van dat kan ik lezen. die gorilla's en de zandvlooien, tof zeg. Ik ken iemand die in Cordoba Argentinië woont ik weet niet of jullie daar passeren, als je het adres nodig hebt laat het me dan weten. Ze noemt Odile en ze is bij ons in het ziekenhuis nog KA assistent geweest.
Groetjes, mie -
07 Februari 2012 - 17:20
Von:
Wat een verhaal en een ervaring rijker!! Leuk om weer te lezen wat er allemaal gebeurd is, net een boek wat je in 1 keer uitleest ;-)
Veel plezier in Zuid-Amerika!
Hier is het inmiddels gemiddeld tussen de -10 en -20, dus geniet er nog maar van.
Liefs Von -
11 Februari 2012 - 16:25
Saskia:
Mijn favoriete foto's : schildpad, meisje met paarse balon, kind met vinger en de neus ! Prachtig !
Wat zijn jullie Zuid-Amerika-plannen ?
Wij vertrekken a.s. vrijdag naar Argentinie en gaan vv naar Patagonie.. Als ik jullie zie, dan zwaai ik wel even :) -
14 Februari 2012 - 12:54
Anja En Kees:
Hi M&M,
wordt een beetje saai maar ik kan niet anders zeggen dat geweldig en weer heel anders dan al het vorige.
Vooral de gorilla's vind ik helemaal super, lijkt me echt heel indrukwekkend om daar zo dicht bij te kunnen komen.
Lijken inderdaad veel op mensen hè.
Veel plezier verder weer Zuid-Amerika in de maanden die komen.
lfs anja en kees. -
22 Februari 2012 - 16:58
Oom Ton:
Ik heb vanmiddag maar een vrije middag genomen om julie lange en boeïnde verslag goed op me in te kunnen laten werken. Geweldig! Het Carnaval zit er hier op, maar misschien kun je daar nog een staartje meekrijgen. Blijf genieten want de dagen vliegen voorbij.
Lieve groeten. -
05 Maart 2012 - 08:45
Margo:
Hej Merel,
Ik ben net terug van Kenia,
Jou verhalen zijn zo herkenbaar, vooral die van de platte banden en private hires ;) ! Die gorilla's, zo graaf! Heerlijk. Geniet er van, maar dat doe je zeker! Liefs, Margo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
